Roadtrip, nu weet ik wat dat inhoud.
Door: Ramona
Blijf op de hoogte en volg Ramona
09 December 2017 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Molo!
Na twee officeweken waarin wij veel tijd aan de studie besteden was het tijd om op een roadtrip te gaan. Vrijdagochtend begon iedereen zijn spullen te pakken en het plan was om rond 11 uur te vertrekken. De huurauto’s werden opgehaald en om 12 uur was het dan zo ver. De auto’s stonden op de helling voor UTS en ze moesten achteruit uitgereden worden. Zonder de auto te kennen probeerde 3 verschillende meiden de auto in zijn achteruit te zetten, maar ondertussen ging de auto steeds dichter naar het hek. Gevolg: de derde rijder knalde tegen het hek en de baas van UTS heeft hem eruit gereden. Alleen de bumper was los, dus dat was zo gefikst.
Met veel vertrouwen in de rijders was het tijd om te vertrekken en links te gaan rijden. Ik had mezelf de taak bijrijder gegeven en moet zeggen dat ik toch wel wat ongelukken voorkomen heb en een paar keer de juiste rijbaan moest aanwijzen. Het was onhandig als ik zou gaan rijden omdat de rest na deze week nog doorreist en we anders extra moesten betalen.
De eerste stop was na 7 uur het hostel Wild Lubanzi. Het einde was een weg van 1.5 uur zonder asfalt. Het was dikke mist en we probeerde aan de reflectoren op de weg de weg te volgen. Mijn taak was om ‘’persoon’’ ‘’dier’’ of ‘’steen’’ te roepen zodat Selke op de reflectoren kon focussen. Al gaf ik ook één keer aan dat ze naar de verkeerde rijstrook ging. Na 100 hellingproeven en rijkunsten van Selke kwamen we om 21:30 uur aan in het hostel, kregen we avondeten en doken we ons bed in.
De volgende ochtend zagen we pas het prachtige uitzicht. Boven op de berg, uitzicht over zee, midden in de community, ezels die aan het werk waren, ronde huizen en mensen op blote voeten. We gingen naar het strand waar we met zijn allen de zee in sprongen en daarna een aantal met de kinderen uit de buurt gingen voetballen. Daarna meteen de bal maar aan de kids gegeven zodat ze lekker verder konden spelen.
’s Middags was het tijd voor een wandeling. Iedereen was keihard verbrand in de ochtend, maar tijdens de prachtige wandeling vol natuurverschillen kwamen er vanuit het niets donkere wolken en storm. Na de eerste donder begonnen we over de bergen naar het hostel te lopen, toen we boven op de berg waren knalde het los. Het gevolg was dat het keihard regende en we sprinten naar het dichtstbijzijnde huis, 300 meter. Toen kwam de jeep van het hostel aangereden om ons op te pikken, net op tijd, want het ging keihard hagelen. Terug bij het hostel gingen we onder de aflopende daken douchen in de regen, want het hostel was nog niet af en ze hadden nog geen douches.
De volgende dag vertrokken we over een prachtige weg naar Coffee Bay. Midden door heuvelachtige landschappen en weer met als doel om geen dieren en mensen te raken, want dat is echt nog een uitdaging. In Coffee Bay aangekomen hebben we rondgelopen en ’s avonds beetje getafeltennist. De volgende dag gingen we wandelen naar Hole in The Wall. Een route langs de kust over de bergen van 3 uur lang. In een klein dorpje hebben we nog zelfgemaakt bier geproefd in een gemeenschapshuis. Tijdens de wandeling ontmoeten we nog twee Engelse gasten die de rest van de avond met ons mee 30 seconds gespeeld hebben. Na de wandeling hebben we achterin in een jeep nog net de berg gehaald, want het was behoorlijk slipperig, dus ging de chauffeur maar heel hard racen, met als gevolg dat de achterwielen heen en weer slingerde.
De volgende dag zouden we de slipperige wegen nog zelf ervaren. Dit keer zouden we vroeg vertrekken zodat we niet weer in het donker zouden aankomen. Om 9:30 uur begon de trip. Na een korte stop in een lokaal winkelcentrum, waar je echt je ogen uit kijkt wat er allemaal gebeurt, reden we verder. Onderweg werden we nog even doodstil omdat er auto’s begonnen te seinen en vervolgens een kind levenloos op de weg zagen liggen. Na stille minuten probeerde we maar extra op de weg te letten en weer te genieten van de natuur, al was dat even moeilijk.
De tomtom stopte op een gegeven moment en vanaf daar zouden we een zanderige weg opgaan en moesten we door middel van foto’s en kilometers tellen de weg vinden, leuk spelletje dachten we en we begonnen dan ook vol goede moed, maar de wegen werden alleen maar slechter. Het miezerde, het begon donker te worden en we hadden nog 30 km te gaan. Over de eerste 18 km deden we 2 uur. Terwijl het hostel zei dat je over de hele rit maximaal twee uur zou doen.
In de eerste 18 km hadden we behoorlijk grote obstakels. Hele diepe plassen, waarin we eerst met blote voeten gingen meten waar het meest ondiep was, daar dan de auto door heen krijgen. Grote gaten in de weg waar onze city auto’s bijna in vast bleven zitten. Na een tijdje had Selke geen controle meer over het stuur omdat het zo slipperig was. Bij de eerste beste locals hebben we gevraagd of we alsjeblieft de auto mochten parkeren en hebben we het hostel gebeld dat we niet verder konden. Daar stonden we dan, in de middel of nowhere, lokale huisjes, loslopende geiten, knorrende varkens, en wij maar in de auto wachten voor 1.5 uur. Toen kwamen twee auto’s met voorwiel drijf ons ophalen. Toen bleek, dat wij nooit de weg met onze auto’s hadden kunnen rijden. Slipperig, dikke gaten, wij hadden ten minste 10x vast gezeten met de auto. Bij het hostel gaven ze aan dat veel mensen een shuttle namen vanaf Port Edward. Dat was voor ons geen optie geweest, want dat was de andere kant op, maar we hadden er ook niks over gelezen.
Toch was het weer een paradijsje toen we wakker werden. Uitzicht over zee en het hele hostel op houten palen. ‘s Ochtend gingen we naar twee van de 10 watervallen in de buurt wandelen. Onderweg liepen we over een reserve en zagen we springbokken, bavianen en kleine gekleurde insecten. We waren midden in de natuur en we kwamen niemand tegen. De watervallen waren prachtig. De eerste eindigde in de zee. We hadden lunch meegekregen en aten die daar bij de watervallen op terwijl de apen enge geluiden maakten. Op de terugweg vonden we nog een aangespoeld oud schip en liepen we een heel stuk over het strand.
’s Avonds hebben we ook hier 30 seconds gespeeld met zijn allen. De volgende ochtend om 6 uur werden we wakker van apen die over ons dak aan het rennen waren. Dat gaf toch een lawaai over de golfplaten. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat we overdag de deuren goed dicht moesten houden. Na een lekker ontbijt sprongen we om 09:30 uur in een bakkie die ons naar de auto’s zou terugbrengen.
Toen was het tijd om naar de laatste bestemming voor mij en Ella te gaan. Durban, een grote stad. Maar natuurlijk eerst de 18 km over de slechte weg. Na 100 meter kwamen we erachter dat er iets onder de auto los hing. Een plastic beschermplaat was losgeraakt door al het trillen. Ella kroop onder de auto en heeft met het zakmes van Justin de plastic plaat eraf gesneden. We kwamen nog één keer vast te zitten in de modder, maar met wat girlpower hebben we de auto eruit geduwd.
Totaal anders dan alle prachtige plekken waar we deze week waren geweest kwamen we aan in Durban. Daar voegde Caitlin (2 weken naar Engeland geweest voor sollicitaties) en Tessa (vanwege persoonlijke omstandigheden een week naar NL geweest) weer aan de groep en hadden we een leuk avondje met zijn tienen. Heerlijk Mexicaans gegeten en nog ergens een drankje gedronken.
De laatste dag in Durban liepen we door de drukke straten en over verschillende marktjes. We waren echt één van de weinige toeristen, dus daar liepen we dan met 10 man. Met lunchtijd gingen we naar het strand, dit was alleen deels gesloten vanwege stormschade. We aten lunch bij Mugg & Bean en daarna was het tijd voor Ella en mij om tijdelijk afscheid te nemen van de groep.
Na 3.5 maand zal ik mijn vrienden even moeten missen, maar hoef ik mijn familie niet meer te missen. Pap en mam zouden vandaag komen, maar die kan ik nog wel één dagje extra missen. Die zijn ff gestrand in München vanwege de sneeuw. Dat kan ik mij niet voorstellen natuurlijk, want hier schijnt de zon
Het was mijn eerste roadtrip, waarin wij 100 gekke dingen meegemaakt, die allemaal voor goede verhalen zorgde. Met zijn allen hebben we er achteraf veel om kunnen lachen en samen hebben we genoten van de Zuid Afrikaanse natuur.
Nu tijd om met pap, mam, Tobi en Verna de andere kant op te reizen, op naar Kaapstad & Lesotho!
Na twee officeweken waarin wij veel tijd aan de studie besteden was het tijd om op een roadtrip te gaan. Vrijdagochtend begon iedereen zijn spullen te pakken en het plan was om rond 11 uur te vertrekken. De huurauto’s werden opgehaald en om 12 uur was het dan zo ver. De auto’s stonden op de helling voor UTS en ze moesten achteruit uitgereden worden. Zonder de auto te kennen probeerde 3 verschillende meiden de auto in zijn achteruit te zetten, maar ondertussen ging de auto steeds dichter naar het hek. Gevolg: de derde rijder knalde tegen het hek en de baas van UTS heeft hem eruit gereden. Alleen de bumper was los, dus dat was zo gefikst.
Met veel vertrouwen in de rijders was het tijd om te vertrekken en links te gaan rijden. Ik had mezelf de taak bijrijder gegeven en moet zeggen dat ik toch wel wat ongelukken voorkomen heb en een paar keer de juiste rijbaan moest aanwijzen. Het was onhandig als ik zou gaan rijden omdat de rest na deze week nog doorreist en we anders extra moesten betalen.
De eerste stop was na 7 uur het hostel Wild Lubanzi. Het einde was een weg van 1.5 uur zonder asfalt. Het was dikke mist en we probeerde aan de reflectoren op de weg de weg te volgen. Mijn taak was om ‘’persoon’’ ‘’dier’’ of ‘’steen’’ te roepen zodat Selke op de reflectoren kon focussen. Al gaf ik ook één keer aan dat ze naar de verkeerde rijstrook ging. Na 100 hellingproeven en rijkunsten van Selke kwamen we om 21:30 uur aan in het hostel, kregen we avondeten en doken we ons bed in.
De volgende ochtend zagen we pas het prachtige uitzicht. Boven op de berg, uitzicht over zee, midden in de community, ezels die aan het werk waren, ronde huizen en mensen op blote voeten. We gingen naar het strand waar we met zijn allen de zee in sprongen en daarna een aantal met de kinderen uit de buurt gingen voetballen. Daarna meteen de bal maar aan de kids gegeven zodat ze lekker verder konden spelen.
’s Middags was het tijd voor een wandeling. Iedereen was keihard verbrand in de ochtend, maar tijdens de prachtige wandeling vol natuurverschillen kwamen er vanuit het niets donkere wolken en storm. Na de eerste donder begonnen we over de bergen naar het hostel te lopen, toen we boven op de berg waren knalde het los. Het gevolg was dat het keihard regende en we sprinten naar het dichtstbijzijnde huis, 300 meter. Toen kwam de jeep van het hostel aangereden om ons op te pikken, net op tijd, want het ging keihard hagelen. Terug bij het hostel gingen we onder de aflopende daken douchen in de regen, want het hostel was nog niet af en ze hadden nog geen douches.
De volgende dag vertrokken we over een prachtige weg naar Coffee Bay. Midden door heuvelachtige landschappen en weer met als doel om geen dieren en mensen te raken, want dat is echt nog een uitdaging. In Coffee Bay aangekomen hebben we rondgelopen en ’s avonds beetje getafeltennist. De volgende dag gingen we wandelen naar Hole in The Wall. Een route langs de kust over de bergen van 3 uur lang. In een klein dorpje hebben we nog zelfgemaakt bier geproefd in een gemeenschapshuis. Tijdens de wandeling ontmoeten we nog twee Engelse gasten die de rest van de avond met ons mee 30 seconds gespeeld hebben. Na de wandeling hebben we achterin in een jeep nog net de berg gehaald, want het was behoorlijk slipperig, dus ging de chauffeur maar heel hard racen, met als gevolg dat de achterwielen heen en weer slingerde.
De volgende dag zouden we de slipperige wegen nog zelf ervaren. Dit keer zouden we vroeg vertrekken zodat we niet weer in het donker zouden aankomen. Om 9:30 uur begon de trip. Na een korte stop in een lokaal winkelcentrum, waar je echt je ogen uit kijkt wat er allemaal gebeurt, reden we verder. Onderweg werden we nog even doodstil omdat er auto’s begonnen te seinen en vervolgens een kind levenloos op de weg zagen liggen. Na stille minuten probeerde we maar extra op de weg te letten en weer te genieten van de natuur, al was dat even moeilijk.
De tomtom stopte op een gegeven moment en vanaf daar zouden we een zanderige weg opgaan en moesten we door middel van foto’s en kilometers tellen de weg vinden, leuk spelletje dachten we en we begonnen dan ook vol goede moed, maar de wegen werden alleen maar slechter. Het miezerde, het begon donker te worden en we hadden nog 30 km te gaan. Over de eerste 18 km deden we 2 uur. Terwijl het hostel zei dat je over de hele rit maximaal twee uur zou doen.
In de eerste 18 km hadden we behoorlijk grote obstakels. Hele diepe plassen, waarin we eerst met blote voeten gingen meten waar het meest ondiep was, daar dan de auto door heen krijgen. Grote gaten in de weg waar onze city auto’s bijna in vast bleven zitten. Na een tijdje had Selke geen controle meer over het stuur omdat het zo slipperig was. Bij de eerste beste locals hebben we gevraagd of we alsjeblieft de auto mochten parkeren en hebben we het hostel gebeld dat we niet verder konden. Daar stonden we dan, in de middel of nowhere, lokale huisjes, loslopende geiten, knorrende varkens, en wij maar in de auto wachten voor 1.5 uur. Toen kwamen twee auto’s met voorwiel drijf ons ophalen. Toen bleek, dat wij nooit de weg met onze auto’s hadden kunnen rijden. Slipperig, dikke gaten, wij hadden ten minste 10x vast gezeten met de auto. Bij het hostel gaven ze aan dat veel mensen een shuttle namen vanaf Port Edward. Dat was voor ons geen optie geweest, want dat was de andere kant op, maar we hadden er ook niks over gelezen.
Toch was het weer een paradijsje toen we wakker werden. Uitzicht over zee en het hele hostel op houten palen. ‘s Ochtend gingen we naar twee van de 10 watervallen in de buurt wandelen. Onderweg liepen we over een reserve en zagen we springbokken, bavianen en kleine gekleurde insecten. We waren midden in de natuur en we kwamen niemand tegen. De watervallen waren prachtig. De eerste eindigde in de zee. We hadden lunch meegekregen en aten die daar bij de watervallen op terwijl de apen enge geluiden maakten. Op de terugweg vonden we nog een aangespoeld oud schip en liepen we een heel stuk over het strand.
’s Avonds hebben we ook hier 30 seconds gespeeld met zijn allen. De volgende ochtend om 6 uur werden we wakker van apen die over ons dak aan het rennen waren. Dat gaf toch een lawaai over de golfplaten. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat we overdag de deuren goed dicht moesten houden. Na een lekker ontbijt sprongen we om 09:30 uur in een bakkie die ons naar de auto’s zou terugbrengen.
Toen was het tijd om naar de laatste bestemming voor mij en Ella te gaan. Durban, een grote stad. Maar natuurlijk eerst de 18 km over de slechte weg. Na 100 meter kwamen we erachter dat er iets onder de auto los hing. Een plastic beschermplaat was losgeraakt door al het trillen. Ella kroop onder de auto en heeft met het zakmes van Justin de plastic plaat eraf gesneden. We kwamen nog één keer vast te zitten in de modder, maar met wat girlpower hebben we de auto eruit geduwd.
Totaal anders dan alle prachtige plekken waar we deze week waren geweest kwamen we aan in Durban. Daar voegde Caitlin (2 weken naar Engeland geweest voor sollicitaties) en Tessa (vanwege persoonlijke omstandigheden een week naar NL geweest) weer aan de groep en hadden we een leuk avondje met zijn tienen. Heerlijk Mexicaans gegeten en nog ergens een drankje gedronken.
De laatste dag in Durban liepen we door de drukke straten en over verschillende marktjes. We waren echt één van de weinige toeristen, dus daar liepen we dan met 10 man. Met lunchtijd gingen we naar het strand, dit was alleen deels gesloten vanwege stormschade. We aten lunch bij Mugg & Bean en daarna was het tijd voor Ella en mij om tijdelijk afscheid te nemen van de groep.
Na 3.5 maand zal ik mijn vrienden even moeten missen, maar hoef ik mijn familie niet meer te missen. Pap en mam zouden vandaag komen, maar die kan ik nog wel één dagje extra missen. Die zijn ff gestrand in München vanwege de sneeuw. Dat kan ik mij niet voorstellen natuurlijk, want hier schijnt de zon
Het was mijn eerste roadtrip, waarin wij 100 gekke dingen meegemaakt, die allemaal voor goede verhalen zorgde. Met zijn allen hebben we er achteraf veel om kunnen lachen en samen hebben we genoten van de Zuid Afrikaanse natuur.
Nu tijd om met pap, mam, Tobi en Verna de andere kant op te reizen, op naar Kaapstad & Lesotho!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
